(For English: Change Language-button down below this page.)
Ik wou iets schrijven over het "waarom".
Waarom ik dit doe.
En ik schrijf het niet alleen voor jou, maar ook een beetje voor mezelf.
Toen ik enkele weken geleden AZ Zeno in Knokke bezocht en in de consultatieruimte bij Dr. Bart Devos in een boeiend gesprek belandde, was zijn laatste vraag voor ik m'n jas terug aantrok: "Floor, en wat zijn jouw inzichten geweest tijdens jouw burn-out? Wat heeft voor jou geholpen?".
Mijn antwoord was er snel, klaar, helder en zonder schroom: "Vertragen dokter. Ik heb de zegen mogen ontdekken van vertragen. En ik ontdek het nog dagelijks. Vertragen om beter te kunnen voelen. We hebben als mens "recht om te voelen".
Het is een thema dat iedere keer op tafel komt tijdens de mandalaworkshops: we denken ons gevoel weg. We dénken het weg en we dénken intussen dát we voelen en dat we weten wát we voelen. En terwijl we het dénken blijven we ook alle redenen opsommen waarom we ons zus of zo voelen en dat brengt ons dan iedere keer ook naadloos bij al die schuldigen en schuldige factoren die daar de oorzaak van zijn. Heel vaak komt aan dit innerlijke liedje geen einde en speelt het de hele dag op de achtergrond mee. Wel, dat liedje is het deksel op de pot waar het gevoel lang mag gaan fermenteren.
(En dan zwijg ik nog over alle mindsets die we geleerd hebben en die vooral prediken over "schoon weer spelen".)
Ons wérkelijke gevoel krijgt daardoor geen plaats en uitdrukkingsmogelijkheid.
Maar...
Tekeningen weerspiegelen dat - op zoveel prachtige manieren.
En op al die prachtige manieren zijn ze hier, aan mijn tafel, soms de eerste verlegen uitdrukkingsmogelijkheid voor de tekenaar.
Op het moment dat dat zich toont zou ik de tijd willen kunnen stilzetten.
Geen klok meer, geen tikkende seconden en minuten.
Op zo'n moment zou ik van de plek waar we zitten een grot willen maken waar de tijd niet bij kan, waar niemand bij kan, waar enkel het hart van onze Grote Moeder klopt en aanwezig is voor dat sacrale moment waarop het zich toont.
...
Waarom doe ik dit?
En waarom in hemelsnaam haal ik er de maan bij?
Omdat de maan het deksel van dat potje optilt. Omdat de maan die gefermenteerde gevoelens nog wat extra kracht geeft, zodat dat deksel begint te dansen en er misschien zelfs afvliegt.
Én omdat we geneigd zijn er met een waanzinnige grote pletwals aan gedachten tegenaan te gaan waardoor de "bevrijding" geen kans meer maakt.
Afgezien van de enorme hoeveelheid energie die dat vraagt, werkt het vaak voor een tijdje.
Ik zie en hoor dan mensen die het beu zijn en herken de wanhoop van het niet meer te weten, van het niet meer te kunnen.
We moeten het vaak ook gewoon echt beu zijn vooraleer we het kunnen zien.
Maar het kan ook vroeger.
Is dat controle houden over je proces?
Of is het kiezen voor "ownership"?
Voor ten volle worden en omarmen wie je bent en daar ook krachtig in gaan staan? En in eerste instantie is dat staan in: "mens zijn"!
Voel maar wat het voor jou is...
...
Soms moeten we stoppen met woorden geven aan iets.
Soms moeten we stil zijn en gewoon bij het gevoel gaan zitten.
Soms moeten we stiller dan stil zijn en het gevoel zelfs gewoon doorvoelen.
Het vraagt tijd om dat te leren, en je kan er soms wat hulp bij gebruiken.
Het vraagt tijd omdat je ook moet leren uit de "ratrace" te stappen.
Maar weet dat het gevecht dat je voert met je gedachten, uiteindelijk een verloren zaak is.
Jij kiest eigenlijk wel.
Altijd.
En elke keuze is ok.
Helemaal!
Maar ik wens je de zegen van "vertragen".
Want met het vertragen komt het "zien".
Liefs xxx